Heren. [8]

Buiten floot een merel.

De marginaal filosoof keek vanuit een Chesterfield-fauteuil naar de afvallige legerleider, die achter de computer zat in de studeerkamer. Hij luisterde naar het gerammel op het toetsenbord en het borrelende geluid van het hemelwater in de goot. Beneden stond Bregje haar boot leeg te hozen met een doorgeknipte spafles. De regen vormde belletjes in de gracht.

"Denk je dat ze op je valt?" vroeg de filosoof.
De legerleider keek niet op van zijn scherm. Zijn ogen joegen heen en weer over de regels.
"Wat denk jij?"
De filosoof trok aan zijn sigaar en haalde zijn schouders op.
"Ik heb geen kaas gegeten van de vrouwelijke psyche."
Hij keek in het spionnetje, waarin hij het bootvarende meisje net kon zien. Ze stond rechtop in de boot met haar capuchon op en veegde haar beslagen bril schoon aan een slip van haar T-shirt.
"Maar jij bent een mannelijke man. Ik vraag je dit," en hij keek hem aan met een ongeruste en tegelijk innige blik, "vanwege onze bijzondere…"
De legerleider draaide zich naar hem toe en zette zijn handen op z'n knieën.
"Relatie."
De filosoof keek een beetje verslagen. Zijn vriend perste de lippen op elkaar waardoor z'n snorretje vooruitstak, en knikte.

De deur piepte. Martha kwam binnen.
"Heeft iemand mijn sleutels gezien?"
Ze schudden getweeën van nee. Ze verdween weer.

De filosoof legde zijn sigaar neer en liep naar het raam. Beneden was Bregje bezig een canvas dekzeil over de boot te trekken. Hij keek haar op de rug, maar ze draaide zich direct om en zwaaide. Hij glimlachte terug.
Achter hem was de legerleider een betoog af aan het steken over iets wat een schande was en rechtgezet diende te worden. Hij snoerde hem met een kort handgebaar de mond. Daarna knipte hij het licht uit en liep weg. Op de gang hoorde hij zijn moeder in het voorbijgaan prevelen: "Heilige Antonius, beste vrind, maak dat ik mijn sleutels vind."