Heren.[1]
De marginaal filosoof was met de afvallige legerleider naar het café geweest en na sluitingstijd hadden ze nog urenlang bij hem thuis zitten bomen, onderwijl sigaren rokend, wat in de kroeg niet ging en tenslotte was de wodkafles er ook beter binnen handbereik.
Nu zat hij op een terrasje een beetje uit te wasemen, zoals hij dat noemde. Op ieder tafeltje stonden plantenstekken in spaflesjes. Hij dronk zijn koffie op. Zijn vingers riekten nog een beetje naar rook. Z'n jas had hij aangehouden, want het voorjaarszonnetje had nog niet veel kracht. Zo gezeten in zijn jas op de ijzeren terrasstoel te midden van alle commotie op het plein vormde hij een rustpunt, een middelpunt waar alles omheen draaide en golfde, en er welde een rijmpje in hem op:
'De landverrader en de dief
Die hadden elkander lief.'
Hij grijnsde. De afvallige legerleider zou nog wel in bed liggen. Hij ook, in een ander leven.
Maar dat gaf niets, hij kon zich in tweeën delen. Zijn geest had hij geparkeerd in een vredige donzen slaap en zijn lichaam zou zo meteen de rechtbank in lopen. Hij was aangeklaagd wegens plagiaat; had iets geschreven wat niet mocht, of iemands gedachtengoed geleend, wist hij veel. Hij zou het onbewogen aanhoren terwijl buiten de zon ieders gezicht en hart verwarmde die het maar voelen wilde.
'Zijn geest had hij geparkeerd in een vredige donzen slaap.'
BeantwoordenVerwijderenKijk, dat zal prettig zijn.
De marginaal filosoof drong mij aanvankelijk de herinnering op aan Valentin Bru, die met zijn niet bewust grijsblauwe ogen en zijn niet bewust omwikkelde beenkappen al het nodige met zich mee droeg om in de smaak te vallen bij een jonge juffrouw die niet helemaal jong meer was en ook niet helemaal juffrouw, maar hij moest het uiteindelijk toch afleggen tegen het sterkere beeld van de Hertog van Auge, die droomt dat hij Cidrolin is. Of was het toch Cidrolin die droomt dat hij de Hertog van Auge is? Allen zijn ze mij echter even lief...
BeantwoordenVerwijderen