Heren. [7]

Men moet een beetje weten te leven, en nu zijn huishouden onverwachts was aangewassen tot een kleine sitcom-bezetting, besloot de marginaal filosoof om voor dag en dauw op te staan om croissantjes te halen. Daarom liep hij door een lege, ijzige straat naar de dure bakker verderop waar je kon gaan zitten en een latte macchiato bestellen, maar ook boeken en oud servies kopen of internetten. Het was er op dit uur druk met kantoorgangers.
"Mag ik een fijn volkoren en víer croissantjes," zei hij, met een hoge uitschieter bij vier. Niet dat ze hier zijn thuissituatie kenden, maar het klonk ongewoon veel. De bakkersjongen was een student met permanent spottende ogen.
"Roomboter of gewoon?"
"Roomboter."
"Duur hoor," zei de student. "Heb je wel centjes?"
De marginaal filosoof glimlachte flauw, kreeg zijn croissantjes, betaalde zeven euro en toog monter huiswaarts, waar zich links en rechts al wat begon te roeren.

"Nondeju, filosoof," riep de afvallige legerleider uit toen ze met z'n allen rond de keukentafel zaten, "wat een belachelijk lekkere croissantjes, if I may say so. Dang! Waar haal je die?"
Bregje zat als een ineengedoken vogeltje in haar slaap-T-shirt ingeklemd tussen de twee heren. Ze schoot met volle mond in de lach. Knapperige kruimeltjes vlogen over tafel.
"Bij De Bathyscaaf," zei Martha, die stond te wachten bij de pruttelende percolator.
"Ja."
"Ah."

De eerste zonnestralen wierpen gele vlakken op de vloer toen de legerleider met zijn lange jas aan de keuken in liep. Bregje stond in de hal.
"Wij gaan een wandeling maken. Misschien even een lunch, ergens."
De filosoof zat nog achter zijn krant en koffie. Martha veegde de kruimels van tafel met een stoffer. Hij bracht de kop naar zijn mond en stak zijn hand op.

Ook rond het lunchuur was het druk in De Bathyscaaf.
De legerleider kwam bestellen terwijl Bregje een tafeltje zocht.
"Twee croissants met kaas en twee spa rood."
"Croissan-Ts," zei de student. "De T spreek je uit."
De legerleider staarde hem aan.
De student staarde terug.
De legerleider bleef staren. Zijn wat droevige gezicht kreeg iets hards zonder dat de uitdrukking echt veranderde. Het geroezemoes om hen heen verstomde. De generaal stond roerloos als een standbeeld, een meter van de jongen af, die onmogelijk meer weg kon kijken. Alles sprak uit deze ogen, al het leed dat ze hadden gezien, de woede, de bombardementen van ettelijke decennia, van Libanon tot Afghanistan, dat alles vlamde op achter de twee hellepoorten in het bestek van een paar seconden.
Toen verzachtte zijn blik.
"En twee kroketten," zei hij.
De student wankelde achteruit en maakte zich fluks uit de voeten.