Heren. [2]

De rechter had de helblauwste ogen die hij ooit had gezien, rossig-grijze wenkbrauwen en een kwetsbaar bleke huid. Hij had vouwen in zijn wangen en rook naar pepermunt, als een drogist. Als iemand die het beste van zichzelf eist, en daarmee van anderen. Hij keek de marginaal filosoof indringend aan. 'U bent zich ervan bewust dat u een strafbaar feit hebt gepleegd?'

Het was voor het eerst dat de rechter hem direct aansprak. Hij wierp een blik op de advocaat en bladerde snuivend door het dossier, alsof hij geen antwoord verwachtte.

'Dit kan maanden gaan duren,' zei de advocaat terwijl hij zijn koffer dichtklapte. De marginaal filosoof had zijn regenjas aan en duwde de glazen deur voor hem open.
'Maar het gaat niet slecht. Ik zie ruimte voor winst.'

Ze liepen door de galmende gang waar de standbeelden met blinde ogen naar buiten staarden. De zon scheen door de hoge deuren op het marmer. Stapelwolken lagen roerloos op een smalle reep blauwe lucht boven de stad. De marginaal filosoof had het gevoel dat hij een paar centimeter boven de grond zweefde en zich, als hij er iets van wilskracht in legde, kon afzetten en wegvliegen waarheen hij maar wilde, met wapperende jaspanden. De advocaat zou rechtdoor het plein over lopen zonder nog acht op hem te slaan.

'Waar ligt de grens tussen plagiaat en parafraseren?' zei hij, recht voor zich uit kijkend. Maar er kwam geen antwoord. Toen hij stilstond en omkeek, was de advocaat werkelijk verdwenen. Er stond alleen een jongen met een gitaar die hem vriendelijk toelachte, hopend op geld.