Heren. [4]

'Het is allemaal leuk en aardig,' zei de afvallige legerleider achteruitleunend, 'maar als puntje bij paaltje komt, ben je opeens geen asset meer. En dan laten ze je keihard vallen, mark my words.' Hij stampte met zijn wijsvinger op tafel. Ze zaten gedrieën in café-restaurant De Walvisch, hij, de marginaal filosoof en het bootvarende meisje Bregje. Buiten woedde een maartse bui. Een enkele voetganger holde naar een afdakje. Ze zaten aan een tafeltje bij het raam en staarden naar buiten, wat het praten vergemakkelijkte. 'De beste gesprekken heb je als je bij het raam zit,' mijmerde hij, 'of in bed met het licht uit. Of bij het afwassen.'
In het café was het druk en rumoerig, en het rook er naar natte jassen. Af en toe kwamen luidruchtige mannen met corduroy broeken en lamswollen truien een gesprek aanknopen met Bregje. De afvallige legerleider serveerde ze dan met een enkel woord af.

'Vinden jullie,' sprak de marginaal filosoof , 'dat je van plagiaat beticht kunt worden als je iemand parafraseert?' Hij had bij het stellen van de vraag naar zijn lege bierglas gestaard en keek nu op. Bregje en de legerleider keken hem aan.
'Hoe parafraseert, wat parafraseert?' vroeg de legerleider scherp.
De marginaal filosoof nam een denkbeeldige slok uit zijn lege glas en zei: 'Ik heb dus een weblog waar ik stukjes op schrijf. Nu las ik een keer iets boeiends en dat heb ik zo'n beetje geknipt en geplakt en herschreven. Daar schuilt toch geen kwaad in?'
'Waar ging het over?'
'Over haat, en ergernis.'
'Ah. Altijd goed, op zichzelf.'
De marginaal filosoof en Bregje keken elkaar aan.

De afvallige legerleider pakte hun drie glazen en stond op. Door het rumoer klonk een luid 'pardon' dat zich langzaam maar zeker in hun richting verplaatste. De filosoof keek op.
Daar drong zich iemand door de menigte en langs de legerleider, die bijna zijn glazen verloor. Het was de baardman. Uit zijn jaszak stak een half stokbrood.
'Daar zit die zogenaamde filosoof zowaar in het café praatjes te verkopen,' riep hij luidkeels, 'maar hij heeft het allemaal van mij gestolen.' De gesprekken verstomden. 'Er zit hier een dief, mensen.'

De legerleider zette de glazen op de tap, stak drie vingers op naar de bardame, liep terug en sprong in één vloeiende beweging op de tafel. Bregje viel haast van haar stoel.

'Nu ik toch jullie aandacht heb, als het ware,' baste hij naar de verbouwereerde clientèle, nog anderhalf maal zo luid als de baardman, 'wil ik even een lans breken voor mijn vriend de filosoof. Mind you, we zijn het niet altijd eens.' Hij wachtte een tel en wierp een dierbare blik naar beneden. 'Maar een dief is hij zeker niet.'
Iemand begon te klappen. De baardman opende zijn mond, maar zijn stem verdronk in het losbarstend applaus. De bardame kwam intussen aanlopen met drie glazen bier.
'Anyway,' riep de legerleider zodra het rumoer afnam, 'we willen jullie graag laten delen in de opbrengst. Misschien wil de bardame zo goed zijn om de bel te luiden.' Andermaal ging er gejuich op.
De marginaal filosoof keek om zich heen, maar de baardman was nergens meer te bekennen.