Heren. [9]

Zachtjes bolden de gordijnen op. Stof dwarrelde in het licht, even. Wie goed luisterde, hoorde zwaar gesnuif met lange tussenpozen van stilte.

De marginaal filosoof zat in de tram, waar het druk en benauwd was. Zijn lippen en handen gloeiden. Het voelde alsof ze tot groteske proporties waren opgezwollen. De reizigers hotsten en botsten mee terwijl de tram een paar wilde bochten maakte en abrupt tot stilstand kwam. Hij ritste zijn jas open en stond op.

Het was nog een paar haltes lopen naar huis. Voor een vervallen blok huizen stond een auto op de stoep geparkeerd waar hij omheen moest. In de open achterbak zaten twee sjofele mannen met petjes op en een fles bier in de hand. Om hen heen stonden nog vijf van zulke mannen. Eentje zat in een rolstoel.
"Hé, daar heb je de wijsgeer."
Daar had je het.
De filosoof draaide zich half om en glimlachte met tegenzin. Een muis rende door een open voordeur naar buiten en verdween in een put.

Opeens werd hij de Baardman gewaar die tussen hen stond. Hij droeg een vettige waxjas. Een sjekkie hing in zijn mondhoek. Hij kneep z'n ogen dicht tegen de rook. Tergend langzaam liep de baard op hem toe, als in een western.

De filosoof draaide z'n bovenlijf naar opzij om uit te halen voor een ferme kaakslag. Het zweet brak hem uit. Nu vloog de gebalde vuist naar voren, richting de baard, maar ver kwam hij niet. Naarmate de arm vorderde, werd alles vertraagd. Het was alsof hij door transparante stroop heen moest. Tegen de tijd dat hij het gezicht bereikte, was alle kracht verdwenen.

De ogen van de Baardman rolden weg en zijn gezicht maakte plaats voor de fraaie, jongensachtige trekken van Bregje, die over hem heen gebogen stond.

"Lag je te dromen?"
De filosoof knikte. Hij keek rond. De zon kierde door de gordijnen.
"We gaan zo eten. Gebakken aardappeltjes."
Bregje keek hem lachend aan. Er vielen kuiltjes in haar wangen.
"Word maar even wakker," zei ze, en ze heupwiegde weg.