Er is een haat die iedereen in zich draagt. Soms uit die zich in walging over het eigen lichaam of geest, soms is ze gericht op andere mensen, maar het blijft hetzelfde gevoel, dezelfde stof in de hersenen, hetzelfde fluïdum dat een weg naar buiten zoekt. Het gaat dus niet om het gehate. Het is in the eye of the beholder.
Wie is deze man ook weer?
BeantwoordenVerwijderenHaten lijkt een Germaans woord te zijn, dat meer concreet vervolgen betekende. Dat versterkt mijn idee dat haten wel degelijk is betrokken op een bedreigend organisme, en dat is meestal een medemens.
EddyArteco
Sjostakovitz.
BeantwoordenVerwijderenHaat, ergernis, rancune, het is maar welk etiket je eraan toekent in de gegeven context, en de reden is misschien steeds anders, maar het gevoel blijft hetzelfde. Ik vermoed dat het net zo werkt als met je smaakpapillen: meer smaken dan zoet, zout, zuur en bitter zijn er niet, de rest is een combinatie. Al die emoties waar we subtiel verschillende woorden voor hebben bedacht, zijn terug te voeren op basale, primitieve oergevoelens. Je stoort je ergens aan, maar vaak heeft het meer te maken met jezelf, met je eigen situatie, dan met het gehate. Het gaat mij erom dat je door dat besef soms je eigen ergernis kunt relativeren.
Hoi Eddy,
BeantwoordenVerwijderenIk kom er nog even op terug. Las gisteren dat Geert Mak dit jaar spreekt bij de herdenking van de Februaristaking. Hij zegt: 'Het kwade zit in ieder mens, inclusief vreemdelingenhaat, lafheid en gemakzucht, en dat soort patronen zullen zich herhalen. Daar moeten we alert op blijven.' Deze vorm van haat heb ik zelf in het geheel niet in gedachten gehad toen ik mijn artikel schreef, ik bedoelde haat in de zin van tijdelijke ergernis aan het gedrag van mensen. Dat heb ik niet goed geformuleerd, ik had het beter geen haat kunnen noemen. Jij dacht waarschijnlijk aan de maatschappelijke importantie van wat ik schreef, terwijl ik alleen constateer hoe zoiets psychologisch werkt. Ik ga er een nieuw stukje over schrijven.