Een oude vriendin komt op bezoek. Zij is zeer dik geworden en draagt een lange, wijde jas. Vanonder de jas komt een vreemdsoortig muziekinstrument vandaan dat door de kamer zweeft en uit zichzelf begint te spelen. Het vormt zowaar een heel orkest, met een tuba en een strijkgedeelte. Ik denk aan de buren, want het is al laat. Net als ik mijn mond open, vouwt de vriendin het instrument op tot een klein pakketje en bergt het weer op. Ze knikt zwijgend. 'Leuk voor een feestje,' zeg ik. Ik moet haar iets te drinken aanbieden, maar vermoed dat er niets in huis is.
Ze legt haar hand heel even op mijn schouder. 'Het was goed je te zien,' zegt ze, en ze vertrekt. Ik bedenk dat ik haar naam vergeten ben.